Αυτός λοιπόν είναι ένας δίσκος που άκουσα για πρώτη φορά το καλοκαίρι και αστοδιαλοπιατοσουςμηνεςμουεχειφαειτηψυχη. Νομίζω είναι από τις περιπτώσεις δίσκων που αγαπάς τόσο πολύ που φτάνεις στο σημείο να νιώθεις ότι τους μισείς, απλά και μόνο γιατί σε κάνουν να αισθάνεσαι τόσα πράγματα. Θα' θελα πάρα πολύ να μην αρέσει τόσο, ή ξέρω γω να μην το έχω ακούσει και σίγουρα να μην τον έχω συνδέσει με καταστάσεις, γιατί δεν αντέχω το πως πιάνεται η καρδιά μου κάθε γαμημένη φορά στο 0.26 του Palace. Γιατί ξέρω πως *και* αυτή η ακρόαση θα με αφήσει με το ίδιο συναίσθημα. Το απόλυτο συναίσθημα αυτής της χρονιάς που φεύγει. Πφφ.
Αυτά υποθέτω τον κάνουν αρκετά qualified δίσκο για πρωτιά, και ας είχε λιγότερες ακροάσεις από ότι το Marginalia σύμφωνα με το Spotify.
*the day we wake inside a secret place that everyone can see*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου